Een luie man raakt opgewonden voor het slapengaan, geeft zich over aan zelfgenoegzaamheid en droomt van zijn vriendin. Hij wordt wakker, raakt nog steeds opgewonden en blijft zichzelf plezieren, waardoor hij een hoogtepunt en voldoening bereikt.
Het is een gangbare praktijk om zich te overgeven aan zelfgenoegzaamheid voordat hij in slaap zakt, en deze kerel is daarop geen uitzondering. Als hij zich in bed nestelt, vindt zijn hand zijn weg naar zijn kloppende lid, verlangend om het opgekropte verlangen los te laten. Met geoefende halen brengt hij zichzelf op de rand van extase, zijn lichaam trillend van verwachting. Zijn adem stokt als hij zijn hoogtepunt nadert, zijn vingers dansen over zijn gevoelige huid. En dan, met een laatste wanhopige duw, laat hij zijn warme, plakkerige essentie los, een bewijs van zijn nachtelijke genot. Dit is de ultieme vorm van zelfgenoe, een moment van pure zelfgenoedzaamheid, een onbevredigde bevrediging die hem onbevredigd achterlaat. Het laat hem bevredigen, bevredigd, bevreesd en bevredigt hem, het is een lust, het is niet nodig om je eigen genot los te laten, als je eigen man ooit meer behoefte heeft aan een of andere routinematige blik en inspiratie.