Gevangen en vastgebonden hunkerde ze naar een klysma. Haar smeekbeden negerend, kwelde hij haar met een vernederende straf. Naarmate de wanhoop groeide, schonk hij haar eindelijk verlichting, haar in een verzwakte toestand achterlatend.
In een wereld waar genot en pijn zich verstrengelen, vindt een vrouw zichzelf gebonden en gestraft, haar wanhopige behoefte aan een klysma genegeerd. Haar lijden is een vorm van straf, een wrede en ongewone manier om haar geest te breken. Haar smeekbeden zijn aan dovemans oren gericht, haar kreten galmen door de lege ruimte. De vernedering en degradatie die ze ervaart zijn voelbaar, haar lichaam kronkelt van pijn terwijl ze wanhopig op zoek is naar verlichting. De scène ontvouwt zich met een ruwe intensiteit, waarbij de camera elk moment van haar kwelling vastlegt. De spanning bouwt zich op terwijl ze worstelt om haar kalmte te handhaven, haar lichaam stuiptrekkend bij elke seconde die voorbijgaat. Het hoogtepunt is even intens als verwoestend, haar gebroken en gebroken, haar enige doel is om haar hoop los te laten. Het einde van haar video hangt nog steeds ver af van haar evenwicht, haar lijden hangt ver weg van haar lijden.